De Samsung Z Fold 4 geeft nog steeds geen goede reden om een ​​opvouwbare telefoon te kopen

Opvouwbare telefoons lijken intuïtief een geweldig idee. Telefoons zijn goed! Tabletten zijn goed! Zet ze allebei bij elkaar, vouw het dubbel en presto: je hebt het beste van twee werelden gemaakt. Ook eer aan Samsung dat hij zich vrijwillig heeft onderworpen aan alle groeipijnen om uit te zoeken hoe je een goede opvouwbare telefoon kunt maken. De Galaxy Z Fold 3 van vorig jaar was goed opvouwbaar en de nieuwe Z Fold 4 lijkt zelfs nog beter te zijn, al is het maar een klein beetje. (Ik heb veel gedachten over het nieuwe tijdperk van flip-telefoons, zoals de Z Flip 4, maar die bewaren we voor een andere dag.)

Wat Samsung niet heeft gedaan – wat nog niemand heeft gedaan, eigenlijk – is pleiten voor waarom je eigenlijk een opvouwbare telefoon zou willen. En totdat het kan verklaren waarom het alle extra kosten en compromissen waard is, vind ik het moeilijk om uit te zoeken waarom je bereid zou zijn om de telefoon die je kent op te geven en er graag een te kopen.

Wat Samsung moet doen met de Galaxy Fold (en de rest van de industrie zal het uiteindelijk met hun eigen opvouwbare apparaten moeten doen) is mensen ervan overtuigen dat het de moeite waard is om een ​​telefoon te kopen die duurder en kwetsbaarder is en meer ruimte inneemt in je zak .

Foto door Allison Johnson / The Verge

Op dit moment is het ergste van foldables dat ze je dwingen aanzienlijke offers te brengen aan het belangrijkste apparaat dat je bezit: je smartphone. De nieuwe Fold 4 is iets korter, ongeveer een ons zwaarder en ongeveer twee keer zo dik als de Galaxy S22 Ultra. Het is ook $ 600 duurder. De Ultra heeft een grotere batterij, betere cameraspecificaties en een 6,8-inch scherm dat een S Pen ondersteunt. De Fold 4 is, wanneer geopend, merkbaar groter, maar de candybar-telefoons worden nog steeds behoorlijk groot. En Fold maakt veel offers voor wat meer onroerend goed.

Dat is me niet eens duidelijk Samsung weet waarom je al die offers moet brengen. Op zijn website is een van de eerste verkoopargumenten van het bedrijf dat je het scherm op een tafel kunt steunen door het halverwege te openen om handsfree video’s te bekijken of te maken. Hier noemen we dat in werkelijkheid een standaard, en dit is een erg dure. In deze modus gebruik je ook maar de helft van het scherm, wat het hele doel verslaat.

Tot nu toe lijkt multitasking het enige echte voordeel van de opvouwbare laptop. Open uw Galaxy Fold en u kunt twee apps naast elkaar of zelfs drie of vier tegelijk op het scherm uitvoeren! Dit is, daar ben ik het mee eens, een heerlijk iets. Mijn browser en mijn notities-app naast elkaar kunnen gebruiken of mijn agenda en mijn e-mail samen kunnen zien, is veel beter dan constant tussen twee apps op volledig scherm te vegen. En het is het beste om twee pagina’s tegelijk in de Kindle-app te zien. En weet je wat? Grote schermen zijn gewoon goed – goed voor games, goed om te lezen, goed om Netflix te kijken.

Maar dit zijn niet alleen argumenten voor foldables; het zijn argumenten voor tabletten. En tot nu toe lijken de argumenten voor Android-tablets niet veel gebruikers te overtuigen. Hoewel Android beter is geworden als een besturingssysteem met een groot scherm, en de software van de Fold 4 die is gebaseerd op Android 12L een goed teken is, plakken te veel apps die zijn “geoptimaliseerd” voor opvouwbare apparaten eigenlijk gewoon een gigantische zijbalk aan één kant, die levert niet veel op. Anderen strelen gewoon alles om op het grotere scherm te passen. Laat me niet eens beginnen over hoe de overgrote meerderheid van apps omgaan met Microsoft’s benadering van twee afzonderlijke schermen die met een scharnier zijn bevestigd.

Foto door Allison Johnson / The Verge

Samsung heeft bewonderenswaardig werk verricht door alle gekte van Android op het scherm van de Fold te krijgen, en in het algemeen is het niet zo dat de Fold niet werkt; het is dat er niets aan de Fold is dat dramatisch beter is dan de telefoon of tablet die je misschien al bij je hebt. En als je ze in één apparaat stopt, worden ze allebei een beetje erger.

Door de jaren heen ben ik gegrepen door een aantal pogingen om een ​​apparaat te maken dat alles kan en kan. Er waren de modulaire apparaten, zoals Google’s Project Ara en de Asus PadFone. Er waren de uitbreidbare telefoons van Essential en Motorola en anderen. In elk geval werden ze uiteindelijk middelmatige versies van alles die op de een of andere manier optelden tot minder dan de som van hun delen. Op dit moment zitten opvouwbare apparaten op dezelfde plek vast: grote, logge, dure telefoons die zich ontvouwen tot kleine tablets die te snel dood gaan – zowel in termen van batterijduur als duurzaamheid.

De andere benadering van de veelgescreende toekomst is om te proberen de beste versie van elk apparaat te bouwen, gebruikers te laten kiezen welke ze op elk moment willen gebruiken en ervoor te zorgen dat hun software, instellingen en gegevens naadloos door het ecosysteem stromen. Dit is grofweg de Apple-aanpak: het zal je graag een Mac, een iPad en een iPhone verkopen op basis van het idee dat ze allemaal voor verschillende dingen zijn en vervolgens iCloud en de App Store gebruiken om alles op die apparaten te laten werken . Het kan duurder worden – hoewel je een iPhone 13 en een iPad Mini kunt kopen voor minder dan de Fold 4 – maar het komt met minder compromissen.

Toch zeg ik dit allemaal en toch kan ik het niet helpen: ik wil dat de tweener-apparaten werken. Ik wil een Mac met touchscreen en ik wil een opvouwbare telefoon die zowel een geweldige telefoon als een geweldige tablet is. Het zou betekenen dat er minder dingen moeten worden opgeladen, minder dingen moeten worden bijgewerkt en dat er minder dingen moeten worden meegenomen. Maar ik ga mijn telefoon niet downgraden om een ​​half-fatsoenlijke tablet te bevestigen, en dat voelt nog steeds als de staat van de opvouwbare.