Identiteitscrisis: kunstmatige intelligentie en de gebrekkige logica van ‘mind uploading’

Veel “futuristen” houden vol dat technologische vooruitgang mensen in staat zal stellen om “onze geest te uploaden” naar computersystemen, waardoor we “voor altijd kunnen leven”, onze biologische beperkingen tartend. Dit concept is zeer gebrekkig, maar heeft de laatste jaren veel aandacht gekregen. Zozeer zelfs, Amazon heeft een tv-serie gebaseerd op het uitgangspunt genaamd Uploadenom nog maar te zwijgen van talloze andere popcultuurreferenties.

Als achtergrond is het concept van “mind uploading” geworteld in de zeer redelijke premisse dat het menselijk brein, net als elk systeem dat de wetten van de fysica gehoorzaamt, in software kan worden gemodelleerd als er voldoende rekenkracht aan het probleem wordt besteed. Voor alle duidelijkheid: het uploaden van gedachten gaat niet over het abstract modelleren van menselijke hersenen, maar over het modelleren van specifieke mensen, hun unieke geest zo gedetailleerd weergegeven dat elk neuron nauwkeurig wordt gesimuleerd, inclusief de enorme wirwar van verbindingen daartussen.

Is het zelfs mogelijk?

Dit is natuurlijk een zeer uitdagende taak. Er zijn meer dan 85 miljard neuronen in je hersenen, elk met duizenden links naar andere neuronen. Dat zijn ongeveer 100 biljoen verbindingen – duizend keer meer dan het aantal sterren in de Melkweg. Het zijn die triljoenen verbindingen die je maken tot wie je bent: je persoonlijkheid en herinneringen, je angsten en vaardigheden en ambities. Om je geest in software te reproduceren (soms een infomorph), zou een computersysteem de overgrote meerderheid van die verbindingen nauwkeurig moeten simuleren tot aan hun meest subtiele interacties.

Dat niveau van modelleren zal niet met de hand worden gedaan. Futuristen die geloven in ‘mind uploading’ stellen zich vaak een geautomatiseerd proces voor met behulp van een soort supergeladen MRI-machine, die de biologie tot op moleculair niveau vastlegt. Ze stellen zich verder het gebruik van kunstmatige intelligentie (AI) -software voor om die gedetailleerde scan om te zetten in een simulatie van elk uniek neuron en zijn duizenden verbindingen met andere neuronen.

Dit is een enorm uitdagende taak, maar is theoretisch haalbaar. Het is ook theoretisch mogelijk dat grote aantallen gesimuleerde geesten naast elkaar kunnen bestaan ​​in een rijke simulatie van de fysieke realiteit. Toch is het idee dat ‘mind-uploading’ elke biologische mens in staat zal stellen hun leven te verlengen, zeer gebrekkig is.

Het echte probleem is dat de sleutelwoorden in die vorige zin ‘hun leven’ zijn. Hoewel het theoretisch mogelijk is – met voldoende technologische vooruitgang – om de vorm en functie van een uniek menselijk brein binnen een computersimulatie te kopiëren en te reproduceren, zou de gekopieerde mens nog steeds in zijn biologische lichaam bestaan. Hun hersenen zouden nog steeds veilig in hun schedel gehuisvest zijn.

De persoon die in de computer zou bestaan, zou een kopie zijn.

Met andere woorden, als je jezelf had aangemeld voor ‘mind uploading’, zou je niet het gevoel hebben dat je jezelf plotseling in een computersimulatie hebt getransporteerd. In feite zou je helemaal niets voelen. Het kopieerproces van de hersenen zou zonder uw medeweten kunnen zijn gebeurd terwijl u sliep of verdoofd was, en u zou niet het minste vermoeden hebben dat er een reproductie van uw geest bestond in een simulatie.

Mind-upload en de digitale tweeling – jij, maar niet echt JIJ

We kunnen de kopie zien als een digitale kloon of tweeling, maar jij zou het niet zijn. Het zou een mentale kopie van jou zijn, inclusief al je herinneringen tot het moment dat je hersenen werden gescand. Maar vanaf dat moment zou de kopie zijn eigen herinneringen genereren in elke gesimuleerde wereld waarin hij was geïnstalleerd. Het kan interactie hebben met andere gesimuleerde mensen, nieuwe dingen leren en nieuwe ervaringen opdoen. Of misschien zou het interageren met de fysieke wereld via robotinterfaces. Tegelijkertijd is de biologische jij nieuwe herinneringen en vaardigheden en kennis zou genereren.

Met andere woorden, je biologische geest en je digitale kopie zouden onmiddellijk beginnen te divergeren. Ze zouden een ogenblik identiek zijn en dan uit elkaar groeien. Je vaardigheden en capaciteiten zouden uiteenlopen. Je kennis en begrip zouden uiteenlopen. Uw persoonlijkheid en doelstellingen zouden uiteenlopen. Na een paar jaar zouden er grote verschillen zijn. En toch zouden beide versies “voel je de echte jij.”

Dit is een kritiek punt – de kopie zou dezelfde gevoelens hebben van: individualiteit dat je hebt. Hij zou zich net zo gerechtigd voelen om zijn eigen eigendom te bezitten en zijn eigen loon te verdienen en zijn eigen beslissingen te nemen. In feite zouden jij en de kopie waarschijnlijk een geschil hebben over wie je naam mag gebruiken, omdat je allebei het gevoel zou hebben dat je hem je hele leven hebt gebruikt.

Als ik een kopie van mezelf zou maken, zou het ontwaken in een gesimuleerde realiteit en volledig geloven dat het de echte was Louis Barry Rosenberg, een levenslange technoloog. Als het in staat zou zijn om via robotmiddelen met de fysieke wereld te communiceren, zou de kopie het gevoel hebben dat het het volste recht had om in mijn huis te wonen, in mijn auto te rijden en naar mijn werk te gaan. Per slot van rekening zou de kopie zich herinneren dat hij dat huis had gekocht en die baan had gekregen en al het andere deed wat ik me kan herinneren.

Met andere woorden, het maken van een digitale kopie via “mind uploading” heeft niets te maken met het toestaan ​​​​dat je voor altijd leeft. In plaats daarvan zou het een concurrent creëren die dezelfde vaardigheden, capaciteiten en herinneringen heeft en die zich evenzeer gerechtvaardigd voelt om de eigenaar van uw identiteit te zijn.

En ja, de kopie zou zich even getrouwd voelen met uw echtgenoot en ouder met uw kinderen. Als deze technologie mogelijk was, zouden we ons zelfs kunnen voorstellen dat de digitale kopie u zou aanklagen voor gezamenlijke voogdij over uw kinderen, of op zijn minst bezoekrecht.

Om de paradox van aan te pakken een kopie van een persoon maken in plaats van digitale onsterfelijkheid mogelijk te maken, stellen sommige futuristen een alternatieve benadering voor. In plaats van een geest te scannen en te uploaden naar een computer, veronderstellen ze de mogelijkheid om de hersenen van een persoon geleidelijk, neuron voor neuron, te transformeren naar een niet-biologisch substraat. Dit wordt vaak “cyborging” genoemd in plaats van “uploaden” en is een nog uitdagendere technische taak dan scannen en simuleren. Bovendien is het onduidelijk of geleidelijke vervanging het identiteitsprobleem daadwerkelijk oplost, dus ik zou deze richting op zijn best onzeker noemen.

Dit alles gezegd hebbende, het uploaden van gedachten is niet de duidelijke weg naar onsterfelijkheid die in de populaire cultuur wordt vertegenwoordigd. Hoogstwaarschijnlijk is het een pad voor het maken van een duplicaat dat zou reageren precies de weg jij zou als je op een dag wakker zou worden en te horen kreeg – Sorry, ik weet dat je je herinnert dat je trouwde en kinderen kreeg en een carrière, maar je partner is niet echt je partner en je kinderen zijn niet echt je kinderen en je baan is niet echt….

Is dat iets waar iemand een kopie van jezelf aan zou willen onderwerpen?

Persoonlijk vind ik dit zeer onethisch. Zo onethisch, ik schreef meer dan tien jaar geleden een waarschuwende graphic novel, genaamd UPGRADE dat de gevaren van het uploaden van de geest verkent. Het boek speelt zich af in een toekomstige wereld waar iedereen het grootste deel van zijn leven in de metaverse doorbrengt.

Wat de bewoners van deze wereld niet beseffen, is dat hun leven in de metaverse voortdurend wordt geprofileerd door een AI-systeem dat al hun acties en reacties observeert, zodat het een digitaal model van hun geest kan bouwen vanuit een gedragsperspectief (geen scannen vereist ). Wanneer de profielen compleet zijn, overtuigt de fictieve AI mensen om “zichzelf te upgraden” door hun leven te beëindigen en hun digitale kopieën deze volledig te laten vervangen.

Toen ik dat boek 14 jaar geleden schreef, was het ironisch bedoeld. En toch is er vandaag een opkomend veld dat in deze richting gaat. Eufemistisch de ‘digitale hiernamaals’-industrie genoemd, zijn er veel startups die aandringen om dierbaren te ‘digitaliseren’, zodat familieleden na hun dood met hen kunnen communiceren. Er zijn zelfs startups die jouw acties in de metaverse willen profileren, zodat ook jij voor altijd kunt leven in hun digitale wereld. Zelfs Amazon is onlangs in deze ruimte gestapt door te demonstreren hoe Alexa de stem van je overleden grootmoeder kan klonen en je haar kunt laten horen praten.

Met zoveel activiteit in deze ruimte, hoe lang duurt het voordat een startup begint met het aanprijzen van de kostenbesparende voordelen van het vroegtijdig beëindigen van uw leven en het laten voortleven van uw digitale vervanging? Ik vrees dat het een kwestie van tijd is. Mijn enige hoop is dat ondernemers eerlijk zullen zijn tegenover het publiek over de realiteit van het uploaden van de geest – het is geen weg naar onsterfelijkheid.

Tenminste, niet zoals veel mensen denken.

Louis Rosenberg, Ph.D., is een pionier op het gebied van VR, AR en AI. Hij is gepromoveerd aan de Stanford University, heeft meer dan 300 patenten gekregen en heeft een aantal succesvolle bedrijven opgericht. Rosenberg begon zijn werk bij het Air Force Research Laboratory, waar hij het eerste functionele augmented reality-systeem ontwikkelde om echte en virtuele werelden samen te voegen. Rosenberg is momenteel CEO van Unanimous AI, hoofdwetenschapper van de Responsible Metaverse Alliance en wereldwijde technologieadviseur van het XR Safety Initiative (XRSI).