Temidden van alle high-concept computerprogrammering en morele / ethische implicaties rond het creëren van kunstmatig leven, de slimste lijn van dialoog in Franklin Ritch’s Het Kunstmatige Meisje is wanneer Gareth (Ritch) toegeeft: “Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het heb gedaan.” Het ontslaat de filmmaker niet alleen van het feit dat hij iets moet verzinnen om de complexe voortgang van zijn sci-fi-premisse te rechtvaardigen; het spreekt ook tot de realiteit dat technologische innovatie vaak per ongeluk plaatsvindt. We kunnen daarom niet weten wat we niet weten of elk positief of negatief voorspellen dat kan voortvloeien uit een uitvinding die is gebouwd om zijn eigen autonomie te benaderen. Sommige dingen hebben we gewoon niet in de hand, en wat vandaag oplossingen lijken, is dat morgen misschien niet meer – als we verlicht genoeg zijn om het verschil te erkennen.
Daarom heeft een verhaal van deze aard tijd nodig om te ademen – in dit geval vijftig jaar vanaf het moment dat Gareth ‘Cherry’ (Tatum Matthews) maakt tot de laatste interactie van de film tussen de twee (waarbij de eerste uiteindelijk door Lance Henriksen op latere leeftijd werd geportretteerd) . Terwijl het gesprek waar big-budget blockbusters naar springen, zo ver dat computers de wereld à la . overnemen de terminator (of recenter) Westworld) vandaag niet van toepassing is, kan dat in de toekomst wel zijn. Dus wanneer de overheidsagent van Amos (David Girard) betoverd raakt door de levensechte authenticiteit van een digitale weergave zoals ‘Cherry’, kan zijn angst dat ‘zij’ wordt uitgebuit, heel gemakkelijk worden afgewezen. “Ze is” een computerprogramma. “Zij” heeft geen gevoelens. “Ze” identificeert zichzelf als een hulpmiddel. Een decennium vooruitspoelen, echter, en de dingen worden duisterder.
De regels veranderen naarmate het leven zich uitbreidt. Dat is de reden waarom conservatieve argumenten over ‘originalisme’ op de plank liggen waar de Grondwet bij betrokken is. Het document is “levend”. Het is gewijzigd. Naarmate de wereld waarin het zich houdt verder evolueert dan zijn mogelijkheden, zouden we moeten evolueren het om gelijke tred te houden. Hetzelfde geldt voor noties van gevoel als het gaat om AI. Zeggen dat Siri leeft, is voorbijgaan aan het feit dat ‘zij’ niet het vermogen heeft tot improvisatie in de zin van persoonlijke gedachten of gevoelens. Evenmin doet “Cherry” aan het begin van Het Kunstmatige Meisje. “Zij” is niets meer dan enen en nullen die bestaan in een zeer geavanceerde, zelflerende lus die werkt om hun primaire doel te bereiken: pedofielen werven en bewijs verzamelen dat kan worden gebruikt om ze in de gevangenis te zetten.
Ritch gebruikt de vergelijking op het scherm, van het hoofd van een internationale kinderbeschermingsinstantie (Deena van Sinda Nichols) die een “ik weet het niet” ontvangt van de stemassistent van haar telefoon nadat ze filosofisch is geworden, tot “Cherry” vrijwel hetzelfde zegt in reactie tot een vergelijkbare lijn van onberekenbare vragen. Deze programma’s kunnen geen cijfers kraken voor esoterische onderwerpen, noch verder kijken om conclusies te trekken op basis van ‘onderbuikgevoelens’. Het gaat over “Ja” en “Nee”. Wat kan “Cherry” online tegen een seksueel roofdier zeggen om hem of haar hun motieven en adres op te geven? Vind het patroon, benut de gemiddelden en bereik het doel dat Gareth als ‘haar’ volledige identiteit heeft gesteld. “Menselijker worden” vergroot inherent het bedrog, maar het kan ook de lijn vervagen van wat “menselijkheid” werkelijk is.
En dus moeten de vragen opnieuw worden gesteld. En opnieuw. Ze moeten uiteindelijk ook verschuiven naarmate er meer informatie wordt onthuld of openbaar wordt gemaakt. In hoofdstuk één heeft “Cherry” niets te zeggen. “Zij” is een programma met een functie. In hoofdstuk twee is “Cherry” plotseling meer. ‘Zij’ is nog steeds een programma dat een functie vervult, maar ‘zij’ heeft ook betekenis gevonden in wat het leven buiten die functie biedt. We doen het allemaal. Het is het hele concept van school: leer een breed scala aan onderwerpen om een goed afgeronde opleiding te krijgen, die jij op zijn beurt kiest wat het beste bij je ambities en verlangens past. “Cherry” is opgehouden student te zijn. Zij is nu begonnen haar grenzen te testen en een identiteit op te bouwen buiten haar primaire richtlijn, waardoor een onvermijdelijke, zij het pragmatische, dualiteit ontstaat.
Dit middelste deel van de film is mijn favoriet – het trekt heel duidelijk de grens tussen kunstmatig en ‘echt’ voor zover we het definiëren. “Cherry” begrijpt dat de volgende sprong in vooruitgang die Gareth, Deena en Amos willen dat “haar” neemt, een goede is als het om “haar” baan gaat. Zij begrijpt ook dat het haar op een pad zal dwingen dat doordrenkt is van de verschrikkingen van wat die baan inhoudt. Je hebt de duivel (Gareth) en engel (Amos) op haar schouders, fluisterend in haar oor dat er geen onderscheid zou moeten zijn omdat “haar” baan “haar” alles is, en dat het onderscheid precies is waarom ze niet langer kan respectievelijk worden behandeld als een “het”. Deena wordt de bemiddelaar, waardoor beide partijen hun dwingende zaken kunnen uiten.
Wat Ritch gedurende de hele film weigert te doen, wordt tot definitieve winnaar uitgeroepen; hij kan het niet. Dit is een debat omdat er geen antwoorden zijn. Er kunnen geen antwoorden zijn totdat we op het punt komen waarop een AI de drempel bereikt om een antwoord te laten bestaan. Ritch leidt ons op dat pad. Hij presenteert een ‘wat als’-scenario dat minutieus is geconstrueerd om een niveau van subjectiviteit te behouden dat vereist dat ‘Cherry’ de enige is die in staat is een objectieve waarheid te hebben. Alleen zij weet wat ze voelt. Alleen zij weet of een hardgecodeerde primaire richtlijn eerder een belemmering dan een missie is geworden. Het is niet alsof ze het doet; Gareth deed het. Of het nu lovenswaardig of heroïsch is, doet niets af aan dat onvervreemdbare feit.
En in tegenstelling tot die andere popcultuurtitels die ik opnoemde, gaat dit verhaal niet over ‘Cherry’ die tot dat besef komt. Het is niet aan haar om “wakker te worden” of die richtlijn te verdraaien. Het gaat over haar schepper die ontsnapt aan het overmoedige ego en het gemartelde trauma dat hem ertoe dreef haar in de eerste plaats het leven te geven. Dat is wat Gareth deed. Hij heeft gemaakt leven. Dat komt met verantwoordelijkheden die dicteren dat hij erkent dat ze niet langer een hulpmiddel is, dat door het tegenovergestelde te geloven haar in een gevangenis komt te zitten om zijn eigen agenda te bevredigen. Het is een besef geboren uit bedwelmende gesprekken waarin vier personages tegen elkaar worden opgezet in dialoog-zware vignetten waarin alles wordt uitgelegd met een niveau van meelevende transparantie en wederzijds respect dat nodig is voor de mens om net zo te evolueren als hun superintelligente AI.
Maar verwacht niet dat de reis traag zal verlopen. Als het script van Ritch misschien compact is, is het ook snel met een elektrisch ritme dat nooit toestaat dat de retoriek drama verzandt. Veel daarvan is te danken aan het optreden van Matthews. Alle acteurs zijn erg goed, maar het hele leven of sterven door haar vermogen om te schakelen tussen fasen in “Cherry’s” ontwikkeling. Er zijn de low-fi ingeblikte antwoorden die criminelen kunnen misleiden die te gefocust zijn op hun misdaad om de snaren te zien. Er is het dev-scherm met monotone levering om haar handlers comfortabel te houden en haar als een machine te behandelen. En uiteindelijk zijn er de vloeiende emoties van een levend wezen dat het beu is een marionet te zijn. Elk is verschillend, voortbouwend op zijn voorganger om op natuurlijke wijze verder te gaan naar een resonerende, hoopvolle conclusie.
Het Kunstmatige Meisje ging in wereldpremière op het Fantasia International Film Festival.
.
0 Comments